• jedno-wyciągowe sportowe (przydaje się lina 70 m) całkowicie ubezpieczone. Niektóre z nich są wyjątkowo efektowne (np. 'Lourdes' - przewieszone 8a po stalaktytach, w sektorze Makinodromo, 'Poema de Roca' 7a - w grocie o tej samej nazwie);
• wielo-wyciągowe zarówno całkowicie ubezpieczone, jak i wymagające własnej protekcji (jeżeli droga wymaga dodatkowego sprzętu jest to wspomniane w przewodniku), wysokość ścian do 300 m;
• hakówki - są, ale trudno mówić o dużym wyborze tego typu dróg;
• trudności dróg od 4 do 8c , drogi poniżej 6 - mogą być całkowicie ubezpieczone, albo wymagają własnej protekcji, powyżej 6 raczej całkowicie ubezpieczone, co nie znaczy, że miłośnicy DDS nie znajdą czegoś dla siebie.

Stary przewodnik podaje, że całkowita ilość wyciągów w rejonie wynosi 600. Jednakże po skonfrontowaniu tego przewodnika z rzeczywistością okazało się, że jest mocno nieaktualny. Nawet zakupiony na miejscu najnowszy przewodnik nie obejmował wszystkich dróg, w tym kilku wyjątkowo ładnych, biegnących naciekami w przewieszeniu. Można więc przypuszczać, że w chwili obecnej całkowita ilość wyciągów przekroczyła 1000.

Teren jest bardziej górski niż skałkowy - za wyjątkiem nielicznych sektorów należy przygotować się na podejścia, do niektórych sektorów można podjechać samochodem. Główną atrakcją (choć niekoniecznie wspinaczkową) jest kładka biegnąca kanionem, zwana Camino del Rey ( zbudowana dla pewnego niezbyt zrównoważonego umysłowo króla hiszpańskiego w pocz. XX w.). Z kładki tej startuje wiele dróg wspinaczkowych. Niestety kładka się sypie i w miejscach gdzie było możliwe początek kładki został zniszczony, aby nie wchodzili na nią turyści, dlatego podejście do niektórych sektorów wymaga sprzętu i "załojenia" do kładki. Najdogodniejszy dostęp do pierwszego fragmentu kładki (tzw. dolny kanion) to przejście tunelami kolei do miejsca, gdzie wąwóz się rozszerza, zejście na drugą stronę doliny i wejście w kładkę 'od tyłu', przy czym miejscami należy się asekurować. Po przejściu całości należy się wycofać krótkim zjazdem (ok. 15 - 20 m).

Na koniec jeszcze jedna istotna informacja. Wyceny w El Chorro z całą pewnością nie są zaniżone, można więc dokonać swoich życiowych przejść.

Uwaga: kilka sektorów (las Encantadas i sąsiednie) było czasowo zamkniętych dla wspinaczki z powodu protestów właścicieli gruntów pod skałami, czego ubocznym efektem było m. in. zniszczenie pierwszych (i czasem wyższych) przelotów na drogach w tych sektorach. Obecnie (2003 r.) w las Encantadas wspinanie jest dozwolone (tzn. nie gonią), z tym że braki w asekuracji nie zostały uzupełnione i warto wziąć kości, friendy itp. Informacji o aktualnej sytuacji pod tym względem (gdzie wolno się wspinać a gdzie nie) można zasięgnąć np. w sklepiku wspinaczkowym - obsługa mówi po angielsku.

Taksówką z Alory udało się nam pojechać tylko raz. Za drugim razem próba skorzystania z taksówki zakończyła się spacerem do El Chorro (12 km). Droższy wariant to taksówka ze stacji kolejowej (43 euro) lub lotniska.

Wynajęcie samochodu to wydatek 57 euro/dobę (w punkcie przy stacji kolejowej), z relacji znajomych wiemy, że na lotnisku samochód można wynająć nawet za 30 euro za dobę.

Najtaniej - Biwakowanie na dziko jest oficjalnie zabronione, lecz powszechnie praktykowane. Większość zwolenników darmowych noclegów śpi w przystosowanych do tego samochodach.
W wąwozie do zamieszkania nadaje się tylko jedna chatka za sektorem El Polviorin, jeżeli będzie zajeta można rozbić namiot w krzakach przy rzece w tymże sektorze. Wady takiego rozwiązania to: daleko do wody, sklepu i niektórych sektorów np. ścian Frontales. Blisko, oprócz wspomnianego El Polvorin, są za to sektory Makinodromo, Los Cotos (tylko dla zwolenników płyt) i tzw. górny kanion (oficjanie zakaz wspinania, ale widzieliśmy nowe spity).
Przy sektorach ścian Frontales jest także sporo miejscówek do rozbicia namiotu, do niektórych można podjechać samochodem. Najlepsza miejscówka znajduje się nad kempingiem El Chorro (w miejscu, gdzie znajduje się tylne zamknięte wejście do kempingu trzeba zejść ze żwirowej drogi i podążyć ścieżką w górę, ścieżka prowadzi wprost do miejscówki, którą łatwo poznać po kamiennym murku, stoliku i krzesłach).
W czasie pobytu w roku 2003 często widzieliśmy miejscowych filanaców patrolujących teren samochodem. W roku 2004 nie było z kolei żadnych filanców, może wszyscy w związku walką z terroryzmem przekwalifikowali się na obstawę dworca w Maladze, a może po prostu sezon się jeszcze nie zaczął.
Niedrogo
Noclegi po umiarkowanych cenach oferują: pensjonat w budynku nieczynnej stacji kolejowej, schronisko (tylko dla imprezowiczów) oraz kempingi:

• FINCA LA CAMPANA http://www.el-chorro.com/
  Daleko od skał - bez samochodu nie ma co tam uderzać.
• El Chorro - tuż pod skałami, 2 osoby + mały namiot to wydatek ok 11 euro/doba. Na zasobniejszych w gotówkę czekają nowe drewniane domki. Po zmianie właścicela w sezonie 2003/2004, zmieniła się także polityka firmy, knajpeczka jest przyzwoita, na ścianie wisi kartka informująca o zakazie jarania trawy:-)

Wąwóz El Chorro jest atrakcją samą w sobie warto poświęcić jeden dzień na wycieczkę w głąb kanionu z aparatem fotograficznym.
Wejście na smagany wiatrem najwyższy szczyt Sierra de Huma (ok. 1300 m npm) to także całodzienna wyprawa.
Warto obejrzeć przy okazji znajdujące się w dolinie obok zlepieńcowe skały tworzące niezwykłe formy oraz wpasowane w nie domki pasterskie.
Lokalna osobliwość to sztuczne jezioro na szczycie góry znajdującej się po przeciwnej stronie niż ściany Frontales (część sytemu hydroelektrowni budowanej w latach 20-tych XX w. i później) - dojście znakowanym szlakiem startującym obok zapory i instalacji elektrowni, szlak mija kilka interesujących skał zlepieńcowych, niektóre są wykorzystywane do boulderingu.
Sama Malaga nie jest szczególnie interesującym miastem.

Przydatne linki:

• Desnivel
• Brytan - tekst Moniki Niedbalskiej o El Chorro